WU SHU

Historia Chin to także historia chińskich sztuk walki . Liczą one sobie ponad 2000 lat. W żadnym innym kraju sztuki walki nie osiągnęły takiego poziomu rozwoju i stopnia zróżnicowania, jak to miało miejsce w Chinach. Twórcy setek stylów czerpali swoją wiedzę i natchnienie z obserwacji, zachowania zwierząt oraz z filozofii i religii.W chińskich sztukach walki istnieje kilkadziesiąt systemów. Dzielą się one na style a te z kolei na szkoły.Chińskie sztuki walki określa się terminami Wu Shu lub Kung Fu. Termin Wu Shu stosowany we współczesnych Chinach utożsamiany jest głównie ze sportową odmianą chińskich sztuk walki. Natomiast termin Kung Fu, który używany jest na Zachodzie rozumiany jest jako określenie tradycyjnych styli chińskich sztuk walki.

Kung Fu dosłownie oznacza wysoki poziom – mistrzowską umiejętność osiągniętą poprzez długotrwałą naukę i ciężki trening.Wu Shu możemy podzielić na xiandai Wu Shu (nowoczesne Wu Shu), jingsai Wu Shu (sportowe Wu Shu), chuantong Wu Shu (tradycyjne Wu Shu) lub minjian Wu Shu (ludowe Wu Shu) czasami nazywane także zhen zhong Wu Shu.Wu Shu jako dyscyplina sportowa pokazowo zadebiutowała w 2008 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie i jest dyscypliną oczekującą pełnoprawnego wejścia do Rodziny Sportów Olimpijskich, co nastąpi prawdopodobnie w 2012 roku. Pokazy Wu Shu obejrzymy na najbliżeszj olimpiadzie w Londynie.W Wu Shu rywalizacja sportowa występuje w formie konkurencji form – Taolu oraz wolnej walki – Sanda. Konkurencjia Taolu dzieli się na changquan (czyli długą pięść), nanquan (południowa pieść) oraz tai chi chuan. Konkurencja Sanda – wolna walka, z której zaczerpnęły reguły i techniki box tajski, K1 i inne późniejsze systemy walk w ringu jest niezwykle widowiskową i nasyconą technikami sztuką walki.

Formy changquan charakteryzują się dużą dynamiką, długimi uderzeniami, występuje dużo technik nożnych często pod postacią akrobatycznych kopnięć z wyskoku. Ruchy są płynne i efektowne. W changquan rozgrywa się także konkurencje form z przyrządami takimi jak daoshu (szabla), gunshu (kij), qiangshu (włócznia), jianshu (miecz).

Formy nanquan to mniej akrobatyki, ruchy bardziej siłowe, stabilne niskie postawy, mocne kroki, szybkie i różnorodne techniki ręczne wykonywane z głębokim kontrolowanym oddechem. Także w nanquan rozgrywane są konkurencje form z przyrządami jak nandao (południowa szabla), nangun (południowy kij).

Formy tai chi chuan to miękkie ruchy pełne gracji i piękna wykonywane z reguły powoli. Taiji poza sportem może służyć rozwijaniu zdrowia, harmonii ducha a jej techniki mogą być użyte w samoobronie. Na zawodach rozgrywana jest również konkurencja taiji jian (miecz taiji).

Używany głównie na Zachodzie termin Kung Fu – znany jest we współczesnych Chinach jako Chuantong Wu Shu. Systemy tradycyjnego Kung Fu/Chuantong Wu Shu są bardzo zróżnicowane, często opierając się na wzajemnie przeciwstawnych koncepcjach. Wywodzą się one z różnych części Chin, z różnych środowisk takich jak klasztory, środowiska militarne, powstańcze, dysydenckie wobec panujących rządów oraz takich klas zawodowych jak najemni ochroniarze czy wędrowni żebracyczy. Tworzone były przez tysiące lat przez ludzi o różnych poglądach, doświadczeniach i wiedzy.Formy sportowego Wu Shu (jingsai Wu Shu) oparte są na technikach tradycyjnego Kung Fu / Wu Shu, jednak oderwane od ich koncepcji systemowych i filozoficznych są tylko jedną z konkurencji sportowych.

Różnica pomiędzy treningiem tradycyjnym a sportowym polega na tym, że w tradycyjnym Kung Fu trening nie do końca podporządkowany jest wynikowi sportowemu. Głównym celem jest samodoskonalenie się.

Autor:  Sławomir Milczarek (opracowane na podstawie materiałów z internetowego  magazynu Kung Fu oraz materiałów z mojego autorskiego archiwum)